Akwatinta

Technika powstała w połowie XVIII wieku, jej wynalazcą był Jean-Baptiste Le Prince. Rozpowszechniona w XVIII wieku, wcześniej stosowana dosyć rzadko. Do rozkwitu barwnej akwatinty przyczynił się J.C. Le Blon, który około 1710 roku stworzył podstawy druku barwnego z trzech płyt kolorów podstawowych; początkowo wprowadzenie koloru nastąpiło w mezzotincie, następnie w akwatincie. Akwatinta barwna w XVIII wieku służyła przede wszystkim do reprodukcji obrazów i rysunków. W XIX wieku akwatintę stosował Francisco José de Goya y Lucientes, który przyczynił się do rozwoju tej techniki. 

Jest to technika druku wklęsłego (trawiona), zbliżona do akwaforty. W akwaforcie na metalowej płycie trawione są kreski, w akwatincie płaszczyzny. Efekt plam o różnym natężeniu osiąga się poprzez odpowiednią regulację czasu trawienia poszczególnych tonów. Akwatinta przypomina rysunek wykonany pędzlem, często jest łączona na jednej odbitce z akwafortą. Płytę miedzianą lub cynkową zapyla się sproszkowaną kalafonią lub asfaltem, a następnie  stapia na piecyku. Po wytrawieniu uzyskuje się efekt jasnych punkcików na ciemnym tle. Odwrotny efekt – ciemnych punkcików na jasnym tle – uzyskuje się stosując np. sól kuchenną rozsypaną na powierzchni płyty pokrytej werniksem akwafortowym, następnie stopioną i wypłukaną wodą. Wyróżnia się trzy sposoby wykonania akwatinty: trawienie stanowe (kolejne zakrywanie płyty werniksem), bezpośrednie trawienie roztworem kwasu za pomocą pędzla na płycie oraz  stosowanie past oksydujących na niezapylonej powierzchni płyty (tony szare w ograniczonej ilości odbitek). W technice akwatinty można uzyskać do około stu odbitek.